Weerzien met de kindjes

Hola amigos,

Muchas gracias voor jullie berichtjes op de site, erg leuk!

Dinsdagavond aangekomen in Oaxaca na 7 uur in de bus. Erg mooi hotel, 1 blok van het Zocalo (centrale plein in Oaxaca). Onze eerste kamer was nogal krapjes met z´n 4en maar regelbabbel zorgde voor een ruimere, vierpersoonskamer ;-) Aangezien we niet snurken gaat het prima! De stad was helemaal in volle voorbereiding voor de dias de muertes (de dodendagen).

Gister was het na een jaar weer zover dat ik de kindjes van Casa Hogar terug zag. Een jaar is lang geleden voor de kindjes dus niet alle kinderen herkenden me nog. Gelukkig wel mijn schatjes Alejandro en Aracelli! Het was geweldig om iedereen weer te zien! Carol heeft mijn familie een rondleiding door het kindertehuis gegeven.

Babs: Carol bleek een geweldige vrouw die ons vertelde hoe ze daar terecht was gekomen en hoe zij met haar Mexicaanse echtgenoot het tehuis fantastisch draaiend weet te houden. Ze zijn geheel afhankelijk van particuliere giften, dus vertelde ze ons hoe blij ze zijn met stichting Guadelupe.
Na de rondleiding zette ze ons op ons verzoek in de keuken en gingen de dames de koekjesbaksessie voorbereiden. Zelf kan ik dat niet maar ik heb foto´s gemaakt en toen de koekjes klaar waren hebben we met zijn allen de koekjes beschilderd met pennen die Fleur mee had. Soms kwam er zo´n schat kijken en proberen te helpen.
Loes: Onze bedoeling was samen met een aantal kinderen koekjes uit te steken, we hadden allerlei leuke vormpjes mee. Maar het kant-en-klare deeg werd een plakkerige zooi, dus uitsteken ging niet lukken. Maar lekker waren ze wel!!
Er woont nu ook een vrouw met haar 5 kinderen waarvan de man in Canada geld aan het verdienen is. Zo proberen ze uit een van de slechste (criminele) dorpen net buiten Oaxaca te komen. Zo worden deze kinderen ook gered van een miserabel bestaan.
Mirjam: Het zijn stuk voor stuk leuke kinderen. Tragisch natuurlijk de reden waarom ze in het kindertehuis wonen maar heel erg fijn dat er een plek is waar ze toch een leuke jeugd hebben. We zagen en jongetje dat drie jaar is maar nog zo klein en ielig. Hij is ook blind en kon niet lopen toen hij drie maanden geleden hier kwam wonen. Binnen een maand hebben ze hem leren lopen. Dat kan hij los maar hij vindt nog prettiger om aan de hand te lopen. Een ander jongetje dat anderhalf is, is stukken groter en steviger. Die wilde ook vooral opgetild worden maar niet omdat hij niet kan lopen maar omdat hij gewoon lekker wilde knuffelen. Zo was hij bij de een en dan zag hij de ander en strekte hij zijn armpjes uit want dan wilde hij naar de volgende. Zo ging hij van arm tot arm. Een paar wat grotere kinderen wilden meteen met ons spelen en het leukste vonden ze rondzwieren. Dus tussen ons in en dan maar snel rondlopen zodat zij met hun voeten los van de grond kwamen. geweldig. Een doof meisje heeft ons ook heerlijk geholpen bij het versieren van de koekjes.

Heel Oaxaca is versierd met altaren waarop bloemen, fruit, brood, enz. ligt om te offeren aan de doden. Gisteravond hebben we een tour gemaakt langs drie begraafplaatsen. Hele families bivakeren op een graf met eten en al erbij. Van de gids begrepen we dat ze daar de hele nacht blijven. Verder is er veel muziek, overal kaarsjes en mooie bloemen, vooral uit de kluiten gewassen Mexicaanse Afrikaantjes;-) Heel sfeervol en bijzonder om mee te maken.

Er zijn overal veel foto´s gemaakt maar het internet is te traag om die op de site te zetten. Dus foto´s houden jullie tegoed.

We genieten hier van mooi weer en hebben het naar onze zin.